عبد الله بن عمیر بن جناب الکلبی

«عبدالله بن عمیر» جزء اولین شهداست که از جبهه امام حسین علیه السلام در روز عاشورا به میدان نبرد رفت.

وى که کنیه‌اش ابو وهب بود، جوانى دلاور و حماسى از شیعیان کوفه بشمار می رفت. عبدالله به کوفه آمده، در نزدیکى بئرالعبد خانه اى گرفت و با همسرش به آن جا منتقل شد. وقتى دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهى مى کند تا از نخیله به جنگ حسین بن على علیه السلام در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفته جهاد با مشرکان بودم. امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر مى روند، نزد خداوند کم‌ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد.

پس پیش همسرش رفت و نیت خود را با او در میان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرم به یاوران حسین علیه السلام در کربلا پیوستند. عبدالله، دومین شهید از اصحاب امام حسین علیه السلام بود. نامش در زیارت ناحیه مقدسه هم آمده است.

همسر او نیز از شهداى کربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهره او مى زدود که به دستور شمر، یکى از غلامانش (به نام رستم) با گرزى بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید.

پانویس

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا.